می‌نویسم پس هستم!
به نام او که بود و نبودِ هر چه هست، از اوست!
نوشتن برای من یک جور بودن است. در پاسخ به رنجِ نبودنی که گریبان‌گیرِ روحم شده است.
بودنِ من با نوشتن معنا می‌یاید.
اما این بیت صائب تبریزی، بیت الغزل زندگی من است:
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم موجیم که آرامش ما عدم ماست…
اینجا می‌نویسم برای شدن. از من شدنم. این مسیرِ من شدنِ من است.
هویت نوشتاریِ من که می‌خواهم بسازمش.